Omdat ik ook een draagbare printer had meegenomen ontstond als vanzelf het6 idee om foto’s te maken van de bewoners uit Botopasi. Al snel ging dat rond in het dorp en dagelijks kwamen mensen erom vragen. Foto’s van hun kinderen, van de hele familie voor het huis en praktisch voor een nieuwe kaart voor het ziekenfonds.
Een aantal van de foto’s staan hier.
Het boek is hier te zien: https://www.blurb.com/books/3521479-portret-botopasi
Klik preview om het te bekijken
Zelda is Isidoor’s mother and just became 80 years old. She definately wanted to have the painting.. we offically presented it at our party Saturday 4 augustus.
All the green, around here.. is calling for colors on the next painting. At first it is just trees and trees and trees… if you look better or differently it is just woven forms. The palm leaves even more look like fabric threads.
Dat was de eerste zin die er bij me boven kwam, toen ik nadacht over waarom ik naar Suriname wil en wat ik er nou precies wil doen. Wat neem ik mee van hier naar daar en wat verwacht ik daar te vinden? Wat van mezelf neem ik mee, want als ik teveel meeneem sta ik misschien te weinig open voor wat ik niet ken en welke nieuwe dingen ik kan tegenkomen… Ik bedoel niet alleen letterlijk handige spullen voor in de reiskoffer, maar meer wat van wie ik ben als persoon. In de praktijk zal vast wel blijken dat het zo niet werkt… het zal misschien zo nieuw en overweldigend zijn dat ik uit het oog verlies waarvan ik ben vertrokken: mijn Amsterdamse Nederlandse leven als kunstenaar en webdesigner en mijn geboortestad Rotterdam. Of het is zo vreemd dat ik aan de kant blijf staan en niet verder kom dan te genieten van de mooie natuur, het klimaat m.a.w. een toeschouwer blijf. Het beschouwen van deze vraag stuurt stap voor stap met welke plannen en verwachtingen ik straks half juni 2012 vertrek naar Botopasi, Suriname om er 2 maanden te verblijven in het artist in residence initiatief ARTCEB.
Lees meer
Ik maak graag grote schilderijen en gebruik veel verf en materiaal. Ook slechte materialen: ik bekommer me niet om zgn. schildermaterialen met professionele kwaliteit. Het mag op oude gordijnen geschilderd worden, maar een mooi schildersdoek is uiteraard ook heel fijn. Ik gebruik oude blikken verf en mooie tubetjes door elkaar en voor de meeste delen lekker goedkope verf. En groot rood vlak wordt toch wel rood…
Ga ik dan klein schilderen? Of een doekje opspannen op boomtakken of in Paramaribo snel een heleboel inkopen …. Of maar zien en met niets op zak kijken wat ik kan gebruiken… is dat voor mij een goeie insteek of is dat valse romantiek.. ? Of steekt er misschien nog iets heel anders achter?
Ik ben ook een digitaal kunstenaar. Ik werk met nieuwe media en hou van nieuwe bruikbare! Gadgets. Ga ik in het bos zitten met mijn supermini digitale notebookje en hele kleine digitale tekeningetjes maken..? Portretten maken een collage van foto’s en digitale krabbels? Zijn mensen die daar wonen bekend met wat er allemaal kan en hoe staat het met internet? En stroom? Is het uitvoerbaar .. nog los van of dat nou is wat je daar moet willen doen..? Er is weinig materiaal (de computer van mijn broer) op dit gebied aanwezig, de stroom valt af en toe uit, internet is geloof ik duur..
dier telefoonkrabbel
Ik denk dat ik mezelf het meeste uitdaag om zoveel mogelijk te laten zien wie ik ben dat betekent niet bij voorbaat aanpassen aan een omgeving die ik nog niet ken en die alleen op grond van hoe ik verwacht dat het zal zijn mijn keus beïnvloedt. Liever verzin ik de middelen die mogelijk maken dat ik op de meest ingenieuze manier zo dicht mogelijk blijf bij hoe ik hier ook werk. Ik ga zoeken naar een batterij oplader op zonne-energie en een draagbare printer. Samen met een fotocamera die tevens als scanner kan dienen, ga ik kijken hoever ik kom. Ik ga dus met geavanceerde spulletjes naar de jungle. Misschien wordt er afkeurend naar gekeken? Misschien zijn er mensen die het enorm intrigerend vinden.
Er wonen 3 Surinaamse families in mijn trappenhuis, maar eigenlijk weet ik nauwelijks iets van Suriname. Ik ben dus niet alleen een Bakra zoals Surinamers blanke mensen noemen maar ook ‘bakra’ wbt mijn kennis van Suriname. Daar probeer ik voor we erheen gaan iets aan te doen. Het eerste boek en misschien blijkt straks wel het beste boek dat ik heb gelezen is Standplaats Paramaribo van Nina Jurna. Daarin heb ik veel verhalen gelezen over Suriname en Surinamers. Uiteraard weet ik dat het verhaal is van één iemand, maar wel geschreven vanuit diverse invalshoeken en daardoor voor mij heel informatief. Wat me als laatste bij bleef is haar observatie dat Suriname zo’n kleine wereld is, niet alleen leven er minder dan een half miljoen mensen, maar ook (NB 2007!) is het volgens haar zeggen een tamelijk geïsoleerde wereld vooral gericht op zichzelf en Nederland en verder een buitenbeen in de omringende Zuid Amerikaanse landen. Dat klinkt mij als een echte dorpse mentaliteit in de oren. Een dorp kan ook een hele positieve benaming zijn voor een open veilige sociale gemeenschap. Het huidige Nederland van 2012 is zonder dat één op één te willen vergelijken met het vermeende dorpse in Suriname een groot dorp aan het worden met minder positieve eigenschappen: angst, roddel en doemdenken zegevieren in de publieke meningen en debatten op de nl televisie, die overigens in Suriname schijnt veel bekeken wordt. Natuurlijk zijn er uitzonderingen zoals het programma Boeken van Wim Brands! In de buurt of in de straat hangt het er sterk vanaf .. of je de positieve dingen die er ook veelvuldig zijn ziet of luistert naar de nagalm van de dagelijkse Hilversumse inbreng. Nooit zou ik vanuit deze mentaliteit naar Suriname gaan en ook maar het kleinste risico nemen daar dorps+dorps =1+1=2 uit te dragen.
In de eerste plaats mijn eigen persoon. Mijn nieuwsgierigheid, nuchtere kijk en dwarse verstand. En mijn soms een beetje sentimentele gevoel. En het Nederlandse koloniale verleden, een historisch feit waar ik me wel al heel lang bewust van ben, maar vaak niet goed raad mee weet. Ik neem ook mee mijn alter ego: Maria Sluierhof. Als emigrantendochter van NL voorouders (5e generatie) en opgegroeid in Pella, Iowa, US heeft ze misschien ook nog een inbreng, al ben ik een beetje huiverig voor haar botheid.
Ik woon op een kleine loopafstand van het slavenmonument (Erwin de Vries) in het Oosterpark in Amsterdam. Het is een mooi en vooral opvallend beeld, dat vond ik altijd al. Goed dat het er is dacht ik, maar voor mij persoonlijk een bevestiging van een ongemakkelijk gevoel, waar ik, behalve het kritisch gadeslaan van de dagelijkse omgang in de buurt en de ergernissen soms over gedrag van anderen op het gebied van migratie, vluchtelingen, allochtonen, politiek correct gedrag (in diverse opzichten), weinig kanten mee uit kan in de praktijk. Wat neem ik mee van deze geschiedenis, deze Nederlandse collectieve schuld als ik naar Suriname ga. In welke mate speelt het een rol als ik op bezoek ben in het kleine dorpje Botopasi, dat er direct uit is ontstaan nota bene. Natuurlijk wil ik waar ik dat kan en waar het nodig is er naar handelen en bewust van zijn. Hoe is het voor mensen in het dorp als er een clubje kunstenaars uit NL langs komt. Alleen maar leuk? Of zijn er negatieve gevoelens, haat, jaloezie, minachting… Is het mogelijk om te communiceren ook al spreken de mensen in Suriname bijna allemaal Nederlands?
Naar Suriname gaan voor 9 weken is een groot avontuur. Ik hou van avontuur en ben niet (teveel) op luxe gesteld. Toch heb ik het idee dat ik niet kan voorstellen hoe het zal zijn en hoe ik me er zal voelen. Ik wil ook niet bedenken wat ik ga doen en wat ik zal gaan maken. Ik wil wel mijn uitgangspunt voorbereiden en anders dan ik in het begin dacht ga ik juist op pad met digitale media. Alleen al om een extreem verschil of misschien zelfs een onmogelijke manier van werken te gebruiken. Dat moet ik eventueel maar oplossen. Het geeft naar mijn idee het duidelijkst de afstand weer tussen het leven in de stad in Amsterdam en het leven in het binnenland van Suriname. Dat verschil weergeven of wat ik meemaak binnen die twee uiteinden, dat is mijn thema.
Zonnecel, laptop, telefoon met notitieblok en tekenprogramma, printer met accu, A4 papier, verlengsnoer USB (meerdere), opslagmedia, fotocamera, een hele bundel met oplaadsnoeren, een tas voor alle digitale spulletjes, reserve inkt, patronen en spuitjes en een resetter, naald en draad,
Amsterdam 12 maart 2012
sluit de tekst
Text in English
(under construction)
GOING TO SURINAME AND TAKE WITH ME …
That was the first phrase that came up, as I thought about why I want to go Suriname and what I exactly want to do over there. What do I take from here to there and what do I expect to find? What of myself I take, because if I too take away, I am perhaps too little open to what I do not know and what new things I can encounter … I do not mean literally handy stuff in the suitcase, but more what of who I am as a person. In practice this will probably show that it does not work … it might so new and overwhelming that I lose sight of where I left: my Amsterdam Dutch life as an artist and web designer and my hometown Rotterdam. Whether it is so strange that I on the side stand still and do not come to enjoy the beautiful scenery, the climate in other words, stay a spectator. To consider this question one step forward with the plans and expectations I am about half in June 2012 departure to Botopasi, Suriname to have two months to stay in the artist in residence initiative ARTCEB.
I am a painter and take with me
I like making large paintings and use lots of paint and materials. Too bad materials: I concerns me not to so-called materials with professional quality. The old curtains may be painted, but a beautiful canvas is of course very nice. I use old cans of paint and beautiful little tubes together and for most parts good cheap paint. And big red face is quite red …
I paint small Ga? Or cloth stretching on tree branches or in Paramaribo quickly a lot of shopping …. Or see it and with nothing in his pocket to see what I can use … for me is that a good approach or is that false romance .. ? Or maybe there puts something else behind it?
There is only 1 computer and the one of my brother
I am also a digital artist. I work with new media and love of new useful! Gadgets. I go sit in the woods with my super mini digital notebookje and tiny digital drawings make ..? Portraits make a collage of digital photographs and comments? Are people who live there familiar with what can and what about the Internet? And power? Is it feasible .. quite apart from whether that is what’s there to want to do ..? There is little material (the computer of my brother) in this field is present, the power shuts off occasionally, I think internet is expensive ..
animal Phone doodle
Prints
I challenge myself as much as possible when I show who I am that does not automatically adapt to an environment that I did not know and that only because of how I expect it will affect my choice. I prefer to make up the resources that allow me the most ingenious way as close as possible stick to how I work here. I’m looking for a solar-powered battery charger and a portable printer. Together with a still camera that also can serve as a scanner, I see how far I go. So I will go with advanced stuff to the jungle. Maybe it looked disapprovingly? Maybe there are people who find it very intriguing.
going to Suriname and I am a bakra
There are 3 Surinamese families in my stairwell, but really I hardly know anything of Suriname. I am not only a Bakra as Surinamese people call white, but also ‘bakra’ wbt my knowledge of Suriname. There we go there I try to do something about it. The first book will soon be apparent, and perhaps the best book I’ve read is from Nina Jurna Location Paramaribo. In it, I read many stories about Suriname and Surinamese. Of course I know that the story of a man, but written from different perspectives and therefore for me very informative. What I finally did in her observation that Suriname is a small world, not only live less than half a million people, but also (NB 2007!) Is according to her a rather isolated world focused on themselves and Netherlands and beyond an outer leg in the neighboring South American countries. That sounds to me like a real village mentality in the ears. A village may also be a very positive name for an open safe social community. The current Netherlands in 2012, without any one to want to compare with the alleged village in Suriname, a large village to be less positive traits: anxiety, gossip and doom prevail in the public opinions and debates on the en television, which incidentally in Suriname seems much viewed. Of course there are exceptions like the program Books by Wim Brands! Near or in the street depends strongly from .. if you have the positive things are also frequently sees or hears the reverberation of the daily input Hilversum. Never would I go to Suriname from this mentality and even the slightest risk taking as village + village = 1 +1 = 2 to propagate.
going to Suriname and take with me
First, my own person. My curiosity, common sense and transverse sense. And I sometimes feel a bit sentimental. And the Dutch colonial past, a historical fact which I have long been aware of, but often do not know what to do. I also take along my alter ego: Mary Sluierhof. If emigrants daughter of NL for parents (5th generation) and raised in Pella, Iowa, U.S., she might also have a contribution, though I’m a bit wary of her bluntness.
Shared past, shared future
I live on a small walk from the slave memorial (Erwin de Vries) in Oosterpark in Amsterdam. It is a particularly beautiful and striking image, I always found that al Well it’s there I thought, but for me a confirmation of an uncomfortable feeling, where I, except the critical observation of the everyday life in the neighborhood and the annoyances sometimes about others’ behavior in the field of migration, refugees, immigrants, political correctness (in various ways), little can be anything with it in practice. What do I bring this history, this Dutch collective guilt when I go to Suriname. To what extent does it matter if I am visiting in the small village Botopasi, that arose directly out of all places. Of course I want where I can and where it needs to act upon and be aware of. How is it for people in the village when a small group of artists from Holland comes along. Just fun? Or are there negative feelings, hatred, jealousy, contempt … Is it possible to communicate even if people speak in Suriname almost all Dutch?
going to Suriname and take with me
Suriname to go for 9 weeks is a great adventure. I love adventure and am not (too much) to luxury made. Yet I feel I can not imagine how it will be and how I will feel. I do not think what I do and what I will use. I want to prepare my starting point, and unlike in the beginning I thought I just go out with digital media. If only for an extreme difference or maybe even an impossible way of working to use. That I may solve it. It gives my idea most clearly the distance between life in the city of Amsterdam and life in the interior of Suriname. This difference in view or what I feel within those two ends, that is my theme.
going to Suriname and take with me
Solar cell, laptop, telephone with notepad and drawing program, printer with battery, A4 paper, extension USB (multiple), storage devices, cameras, a whole bundle charging cables, a bag for all digital stuff, spare ink, cartridges and syringes and a resetter, needle and thread,
Amsterdam March 12, 2012
close the text
